غیب درقرآن(بقره2)

غیب چیزی است که با هیچ یک از حواس عادی و یا حواس مسلح قابل درک نباشد و در مقابل حضور و شهادت است و مصادیق فراوانی دارد و اگر در بحث روایی مفسّران شیعه عنوان غیب، (درآیه الذین یومنون بالغیب)بر حضرت مهدی(عجّل‏ الله ‏تعالی‏ فرجه‏ الشّریف) تطبیق شده است، از قبیل بیان مصداق است، نه تفسیر مفهوم، و از باب نمونه است، نه حصر. و مستند آن نصّ مورد قبول امامیّه است، گرچه دیگران آن را نپذیرند. 

تفسیرتسنیم/عبدالله جوادی آملی/مرکزنشراسراء/چاپ6بهار89/ج2/ص157